Çok sevdiğim bir film var. Defalarca izleyip her seferinde salya sümük ağladığım... O şarkıyı her duyduğumda içimin cız ettiği bir film. O güzel adamın filmi... Otuz yıl önce bana sinemayı sevdiren adamın filmi.
Anneanne yanında büyüyen bir çocuk olunca Türk filmlerini izlememek mümkün müydü? Kış geceleri sıcacık kömür sobasının yanında portakal kokularıyla Adile Naşit'in kahkahaları, Hulusi Kentmen'in pos bıyıkları olmadan geçmezdi. Gün sayardım anneanneme gitmek için.
Hiç bir filmi çocukken izlediklerim kadar sevmedim sanırım.
Yıllar geçtikçe tek tek eksildi sevdiklerim, çocukluğumdan geriye çok az şey kaldı. Eski fotoğraflar, pek sevdiğim o bordo ciltli kitap, eski filmler ve o şarkı...
Bugün o güzel adam ile birlikte çocukluğuma ait son parça da kopup gitti sanki. Çocukluk anılarımın her köşesinde tebessümü olan, sinemayı sevdiren, insanların güzel olabileceğini öğreten adam.
Uğurlar olsun güzel adam. Çok özlenecek ve unutulmayacaksın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder